"Ik hoop dat je durft te luisteren naar de fluistering in jezelf, ver voordat het nodig is dat deze verandert in een schreeuw."
Liefs Rozemijn
Ongevoeld gevoel
Na de herfstreis was ik van plan om direct door te pakken met schrijven, maar het leven had andere plannen. Een onverwachte gebeurtenis zorgde voor een abrupte pauze. Soms gebeuren er dingen die je even volledig uit het veld slaan, waardoor je even niet meer weet waar je het zoeken moet. Het is belangrijk om dan de tijd te nemen om te herstellen en te reflecteren.
Eigenlijk zou ik nu in Limburg zijn, op familieweekend, om mijn vaders 64e verjaardag te vieren. Maar toen storm Benjamin over het land raasde, raasde er ook een storm in mij. In tijden ben ik niet zó ziek geworden als afgelopen donderdagnacht en vrijdag. Ik heb niet lang geleden iets losgelaten waarvan ik het meest bang was het te verliezen. Dat is moedig, maar ook verdrietig, omdat het niet was wat ik wilde, maar waarvan ik wel voelde dat het moest.
Sindsdien zit ik vol emoties en komen allerlei oude (en pijnlijke) overtuigingen weer om de hoek kijken. Tegelijkertijd voel ik, of maak ik, geen ruimte, tijd en omstandigheden om ze (de emoties en de onderliggende overtuigingen) te voelen en even helemaal toe te laten. In plaats daarvan zet ze om tot actie, zijn ze een bron om op te komen tegen onrecht, of om op te komen voor anderen, protesteer ik ertegen of tegen iets buiten mij. Dat is mijn kracht, maar tegelijkertijd is het ook mijn valkuil. Ik geloof er heel erg in dat onverwerkte emoties en pijnlijke overtuigingen je ziek kunnen maken. Kortstondig, of zelfs langdurig.
Ik heb het geluk dat ik lieve vriendinnen om me heen heb die fruithapjes zijn komen brengen, en toen ik weer wat kon eten, soep voor me hebben gemaakt. Ik heb ook gevoeld wat ik te doen heb: liefdevol omgaan met deze emoties en overtuigingen, en langzaam doorgaan met het bouwen van een leven waar ik trots op ben.
Onuitgesproken overtuigingen
Het goede nieuws is: in ongevoelde emoties en onuitgesproken overtuigingen ligt ook een deel van mijn schrijverskracht. Terwijl ik afgelopen week diep afdaalde in verdrietige overtuigingen over mijzelf, vond ik daar ook de woorden die ik tegen mezelf zou zeggen als ik dit weer eens zou voelen. En zo schreef ik zomaar 20 zinnen voor mijn tweede boek.
Ik weet dat dit is waarom mijn teksten jullie zo kunnen raken. Sommige zinnen bedenk ik niet, maar komen zomaar binnen, en schrijf ik dan op. Andere zinnen, zoals deze 20 zinnen voor boek 2, komen uit iets dieps in mezelf, en schrijf ik niet op om mijn gevoel te uiten, maar zijn de woorden die ik tegen het stuk in mezelf wil zeggen als die weer eens is afgedwaald naar de schaduw in haar zelf. Ze zullen uiteindelijk niet alle 20 in het boek komen, maar ik ben toch ook blij dat ik ondanks dat ik had gehoopt weer eens te schilderen afgelopen weekend, mijn proces een andere wending heeft genomen, en daarmee de eerste tekst op papier is gekomen.
Ik kies er eigenlijk altijd voor om dingen zo op te schrijven dat ze voor jullie lezers over iets persoonlijks kunnen gaan wat jullie momenteel zelf aangaan of meemaken. Ik denk dat daar de kracht van mijn werk ligt: dat we weten dat we allemaal moedig zijn en iets aangaan wat hoort bij ons eigen proces. En dat we door een pagina of boek als de mijne weten hoevelen er tegelijkertijd met ons iets vergelijkbaars doen.
Waarom is dit onderdeel van het schrijfproces?
Het schrijfproces is niet altijd een rechte lijn. Soms zijn er onverwachte wendingen en pauzes die je dwingen om even stil te staan en na te denken. Deze pauzes kunnen waardevol zijn, omdat ze je de ruimte geven om te reflecteren en nieuwe inzichten op te doen.
Soms heeft iemand die schrijft even stilte nodig om de juiste woorden te vinden. Niet alleen om naar de buitenwereld te schrijven, maar ook, of vooral, om tegen haar zelf te zeggen. Soms, om die stilte te vinden, heb ik nog steeds een lichaam 'nodig' dat schreeuwt, terwijl het daarvoor lang gefluisterd had om te zeggen wat het wilde en nodig had, wat ik eigenlijk wilde en nodig had.
Vandaag besluit ik om dit met jullie te delen. Misschien gaat mijn boek een fluistering voor jullie zijn, of een echo van iets wat al langer in jezelf fluistert. Maar ik hoop dat je durft te luisteren naar datgene in jezelf dat nu nog fluistert, ver voordat het schreeuwt. Het is heel moedig om te luisteren naar de fluistering. Net als dat het moedig is om te luisteren naar de schreeuw. In beide zitten lessen en inzichten verborgen.
Met mij gaat het weer de goede kant op. Vandaag ben ik voor het eerst weer buiten geweest. Morgen ben ik weer de oude.
Wil je reageren? Stuur me dan een bericht op Instagram