"Ik hoop dat we ons allemaal thuis zullen voelen, om ons heen, maar ook in onszelf, dichtbij."
Liefs Rozemijn
Er is meer
Vandaag neem ik jullie mee naar een deel van mijn leven wat ook groot is, namelijk het gedeelte waarin ik werk als buurtverbinder. Wat ik deel op mijn Instragram is vaak groen, buiten, of knus in mijn eigen huis, en heeft te maken met mijn kunstwerkjes en boeken. Hoewel het allemaal echt is, is er ook een gedeelte van mijn week dat ik niet deel op Instagram, namelijk mijn doordeweekse leven, waarin ik werk op anderhalf uur reizen met het OV vanaf mijn voordeur. Onderweg er naar toe is het vaak grijs, leeg, industrieel. Ook de plekken waar we werken zijn in het najaar vaak grijs. Toch, als je eenmaal over de drempel bent gestapt en bij ons naar binnenkomt, vergeet je al snel het grijze van buiten, en ben je welkom in de warme gezelligheid binnen.
Het is zaterdagochtend en het regent. Ik kijk naar buiten, wetend dat ik zo de regen zal moeten trotseren. In mijn gedachten loop ik al op de lapjesmarkt in Utrecht tussen de duizenden rollen met stof. In mijn gedachten had ik daar ook gelopen op een zonnige herfstochtend. Helaas is het vandaag grijs en grauw. Vanavond gaan we samen eten. We organiseren een kookworkshop Iraans koken voor een groep met dames uit de buurt. Omdat het mijn droom is dat we aan mooi gedekte tafels dineren, wil ik vandaag een tafelkleed aanschaffen. Dat wordt een tochtje dwars door de regen. Veilig onder mijn kleine paraplu zigzag ik tussen de kraampjes door op zoek naar de ultieme stof.
Ergens midden in de lapjesmarkt vind ik een kraam met hele dikke stoffen vol weelderige patronen. Bloemen, vogels, bladeren, alles schittert met goude draden. Ik probeer een middenweg te vinden tussen wat mensen denken als ze aan Iran denken, en hoe ik de echte huizen ken van echte Iraanse mensen uit mijn omgeving. Omdat de buurt steeds vaker en steeds meer mee-eet, maak ik een groots gebaar. Ik neem de hele rol van 11 meter mee. Want ik weet zeker: er komt een dag dat we de hele 11 meter gaan vullen met borden.
Mahicheh en Baghali Polo
De marktverkopers hielpen me door de rol prachtig tafelkleed in te pakken met Amsterdamse vuilniszakken. Het contrast kan niet groter. In de stromende regen sleep ik het tafelkleed onder mijn arm mee, in mijn andere hand de kleine paraplu. Ik vraag me af of er ook anderen zijn wiens werkdag er vandaag zo uitziet als de mijne. Op het station aangekomen, zie ik dat er vanalles aan de hand is. Treinen rijden niet verder dan een bepaald station en ik weet: dit gaat een hele lange reis worden: het gaat nu minimaal 2 uur duren om met bussen op mijn bestemming aan te komen.
Na meer dan 3 jaar ervaring als buurtverbinder weet ik inmiddels ook dat het altijd goed komt. Mensen redden zich wel, ook als ik te laat kom, zelfs als ik de organisator ben. En goed, dat kwam het ook. Vlak voor de mensen binnenkwamen, rolden we het 11 meter lange tafelkleed uit over de tafels, zetten we de glimmende theelichthouders op tafel, net als de dienbladen met spiegels erin. Het zag er prachtig uit. Na 3 uur samen in de keuken te hebben gestaan, was het gerecht klaar. Er was lamsvlees met rijst voor de vleeseters, en aubergine uit de oven met rijst voor de vegetariërs. Niet alleen kwam er eten op tafel, maar ook gesprekken, overtuigingen, waar we bang voor zijn en waar we op hopen.
Want eten verbindt. Net als samen koken. Ook haalt het wat van de afstand weg die mensen soms voelen. Maakt het van het onbekende iets bekends. Wie weet binnenkort in mijn eigen kleine keuken: Mahicheh en Baghali Polo.
Waarom is dit onderdeel van het creatieve proces?
De dag na de kookworkshop ben ik altijd moe, dit keer had ik zelfs spierpijn in mijn armen, maar ik ben meestal ook trots op wat we hebben georganiseerd. Ik heb het nodig om ook onder de mensen te zijn en om me onderdeel te voelen van iets groters, iets maatschappelijks en iets actueels. Mijn kunstwerkjes gaan meestal over mijn eigen proces, en maak ik vaak als ik thuis ben. Op een bepaalde manier, is het nodig dat ik daarvoor soms alleen ben. Als ik te veel alleen ben, kon het in het verleden soms zelfs eenzaam voelen om in de weekenden te werken aan mijn boek en de kunstwerkjes. Daar heb ik van geleerd, dus het proces van mijn tweede boek is al heel anders dan die van mijn eerste. Maar toch zoek ik nog naar de juiste balans.
Hoewel ik in 2026 overweeg om eens in Utrecht op zoek te gaan naar een gedeelde werkruimte met andere kunstenaars, is het dit jaar nog niet zover en blijf ik nog even in mijn piepkleine huisje.
Mijn droom?
Om net zulke mooie dingen te organiseren in Utrecht als ik nu ook doe in mijn huidige werkplek. Dichtbij huis. Alles dichtbij huis. Werk, mijn kunst-werk, en ik zelf, allemaal thuis en verbonden. Zodat de mooie dingen niet langer altijd op 2 uur reizen zullen zijn, maar dichtbij huis, net als ik zelf. Zodat ook voor mij het onbekende bekend gaat worden. Maar voorlopig blijf ik nog even waar ik ben.
Wil je reageren? Stuur me dan een bericht op Instagram
Wil je een steentje bijdragen?