Stap 5 is een reflectie op vertragen
Liefs Rozemijn
Vertragen
De afgelopen weken vroeg een stem in mij steeds luider om vertraging. En ik besloot te luisteren. En nu wordt alles heel langzaam stil.
Ik weet niet zo goed waarom, maar vertragen voelt altijd spannender dan versnellen, of spannender dan doorgaan met de dingen die gaan zoals ze gaan. Vertragen brengt mij altijd terug. Niet alleen terug naar het hier en nu, maar ook terug naar een stem in mij die ik niet altijd durf te horen. De stem die eigenlijk heel goed weet wat klopt, en wat niet. De stem die me vertelt dat ik kan vertrouwen op het onbekende, omdat het leven komt met elke stap, en zich ontvouwt met elke stap, en ik het niet eerst helemaal hoef te kennen om het te durven vertrouwen.
Ik weet inmiddels dat in het hier en nu gaan de zaadjes groeien die je vertellen wat je altijd al hebt geweten, en die gaan bloeien als je er naar durft te luisteren. Het zijn het soort zaadjes die je stappen laat zetten waar je daarvoor alleen maar van durfde te dromen, of waarvan je al lang niet meer durfde te dromen. Het zijn de soort zaadjes die spreken als je stil bent. Het zijn ook de soort zaadjes die je kan horen na een wervelwind, na een storm, na een verlies, een grote verandering of groot verdriet: de soort zaadjes die je wederom kan horen in de stilte van je storm.
Soms voel ik wel dat ik wil schrijven, maar weet ik nog niet wat de boodschap van mijn woorden gaat zijn. Ik denk dat ik het inmiddels wel weet: zou het me ooit lukken om de stilte te horen zonder storm?
Terugkomen bij mijn eigen woorden
Die stem in mij, die vroeg te vertragen, en die ik niet wilde horen. Die beantwoordde ik met heel veel weerstand en waarom vragen.
Waarom nu? Omdat iets niet kan gebeuren in het verleden, dat is al geweest. Ook niet in de toekomst, dat is er nog niet.
Waarom alweer? Omdat het bij je weg hoort, anders was het er niet.
Ben ik verdwaald? Nee, dit is de weg, want het is er, in het nu.
Soms lijken mijn antwoorden op deze vragen op papier zo helder. Toch komen ze pas nu, nu ik de snelheid heb durven loslaten, nu ik alles even heb laten gaan.
Het zijn op deze momenten dat ik soms mijn eigen boek weer opensla. Ik doe dat eigenlijk niet zoveel. Mijn boek was een proces, en dat voelt nu klaar. Maar nu ik weer op een soort zelfde punt in mijn leven ben als waar veel van mijn eerste boek op is gebaseerd, ga ik ook wel eens terug naar mijn eigen woorden. Dit schreef ik 89 weken geleden. Ik had het vandaag niet mooier kunnen schrijven.
"Het leven opent zich voor iemand met geopende ogen. Wat zegt een regenbui jou? Hoe voel jij je in een storm? Die merel elke avond, misschien fluit die wel speciaal voor jou, omdat je luistert. Dit boek geeft geen antwoorden, maar laat je kijken naar alles om je heen. Misschien vind je daar je antwoorden. Of misschien zijn je antwoorden altijd wel in jouzelf aanwezig geweest."
Waarom is dit onderdeel van het creatieve proces?
Hoewel ik inmiddels bijna alles als onderdeel zie van het creatieve proces, voel ik dat deze vertraging niet alleen iets dieps in mij raakt, maar dat het ook iets in mij ontwaakt waar ik al een tijd niet naar geluisterd hebt. Gisteren hoorde ik toevallig iets over de rivier als symbool voor de stroom van het leven. Over dat het een levenskunst is om net als de rivier haar weg zonder weerstand te volgen. Dat het enige wat je hoeft te doen is te kijken hoe je kan blijven stromen, hoe je kan vertrouwen op wat er komt, en kan meebewegen. Het voelt niet hetzelfde als niets doen. Het voelt meer als een metafoor om te kijken hoe je kan blijven stromen, keer op keer, moment na moment, gebeurtenis na gebeurtenis.
De metafoor van de rivier, ook in mijn boek, is niet uit het niets verschenen. De oevers van de IJssel waren altijd dichtbij toen ik klein was en ik heb het water jarenlang, seizoenenlang, zien komen en zien gaan. Afgelopen jaar was ik veel op reis, en de meest vreugdevolle momenten die ik soms beleefde waren in kleine stroompjes met grote rotsblokken, waar het water vrolijk over, om, of zelfs door de rotsen heen stroomde. In elk stroompje wilde ik in het water liggen en me laten omringen door het water. Soms was het ijskoud, soms was het heerlijk verkoelend, altijd was het vreugdevol.
Wat gaat de rivier ons vertellen in het boek? Het is ook voor mij nog een onbeantwoorde vraag. Ik laat het lekker los en kom thuis waar ik nu ben.
Wil je reageren? Stuur me dan een bericht op Instagram
Wil je een steentje bijdragen?